از یک استاد سخنور دعوت بعمل آمد که درجمع مدیران ارشد یک سازمان ایراد سخن نماید.

 

 

 

 

-

 

-

 

-
تقریبا" یک هفته از آن قضیه سپرى گشت تا اینکه یکى از مدیران ارشدهمان سازمان

 

به همراه همسرش به یک میهمانى نیمه رسمى دعوت شد.

 

آن مدیر از جمله افراد پرکار و تلاشگر سازمان بود که همیشه خدا سرش شلوغ بود.

 

او خواست که خودى نشان داده و در جمع دوستان و آشنایان با بازگو کردن همان لطیفه،

 

محفل را بیشتر گرم کند. لذا با صداى بلند گفت:

 

"آرى، من بهترین سالهاى زندگى خود را درآغوش زنى گذرانده ام که همسرم نبود!".

 

همانطورى که انتظارمیرفت سکوت توام با شک همه را فرا گرفت

 

و طبیعتا" همسرش نیز دراوج خشم و حسادت بسر میبرد.

 

مدیر که وقت را مناسب میدید،‌ خواست لطیفه را ادامه دهد، اما از بد حادثه، چیزى به خاطرش نیامد

 

وهرچه زمان گذشت، سوءظن میهمانان نسبت به او بیشتر شد، تا اینکه بناچار گفت:

 

"راستش دوستان، هرچى فکر میکنم، نمیتونم بخاطر بیارم آن خانم کى بود!".

 

نتیجه اخلاقى:

 

Don"t copy; if you can"t paste