نمیدونم چرا اینقدر تو وبلاگ های مختلف همه از خدا می نویسند

 و از اینکه چقدر دلشون واسه خدا تنگه،

و اینکه چقدر دوستش دارند،

بیرون از دنیای مجازی کسی خدا رو نمی بینه که بهش بگه؟ ،

پس اون وقتایی که بی دلیل داریم قدم می زنیم

و همون موقع بارش رحمت الهی رو می بینیم چرا یادی از خدا نمی کنیم،

و مرتبا یاد کسایی می کنیم که به نوعی داشته های امروزمون هستند.

(یادش بخیر گاهی وقتا تا بارون می زد پشت شیشه اتاقمون ،می دویدیم بیرون

و هر کس زیر لب با خدا حرفی می گفت)،

همون وقتی که عطسه ای می زنیم ،

همون لحظه ای که می خندیم و گریه می کنیم،

همون لحظه که تمام شیرینی های زندگیمون رو تجربه می کنیم

خدا کجای زندگی ماهاست که برای صحبت کردن باهاش همیشه وقت کم می آریم،

کاش دیگه خدا رو از این دنیای دروغ و دغل دور کنیم و هر لحظه که دیدیمش ،

بهش بگیم دوستش داریم.

اگه من نوعی، برای یه نماز کوتاه و صحبت با خدا وقت کم می آرم

پس چه جوری ساعت ها پشت نوشته هام می شینم و به زیاد شدن

دوستت دارم های غیر حقیقی نگاه می کنم.دوست دارم نظراتتون رو

در مورد حرفام بدانم،و ببینم شما خدا رو چه موقع بیشتر حس می کنید؟.......