و من مردی تنها در گوش? اتاقم

به دور دست های آسمان خیره شده ام،

فاصله ای طولانی تا غروب خورشید مانده است

اما ماه در پیشانی آسمان آغاز گشته و من می دانم که ،

 ماه بالای سر تنهاییست

اما دلم جز با تو دست از دامان تنهایی بر نمی دارد

و من تنهایم ، تا تو

تا مرز پر تران? تو ، بی ستاره ام

تا تو آغازگر راه پر پیچ و خم عاشقی باشی

تا من همراه جاوید قلبم را بیابم

تا من از تو سیراب شوم...

اما از این همه عشق که باز می گردم

باز در گوش? تنهاییم تنهایم.

به آسمان که می نگرم خود را در آستان? پر درد تنهایی و عشق پیدا می کنم

بی تو و بی تران? تو