فرشته ی من؛ تمام هستی و وجودم؛ جان جانانم؛

چرا باید این غم و اندوه عمیق وجود داشته باشد؟ آیا عشق ما نمی تواند بدون اینکه قربانی بگیرد ادامه پیدا کند؟ بدون اینکه همه چیزمان را بگیرد؟؟ آیا می توانی این وضع را عوض کنی؟؟ اینکه من تماما به تو تعلق ندارم و تو هم نمی توانی تمام و کمال از آن من باشی؟؟

چه شگفت انگیز است؛ به زیبایی طبیعت که همان عشق راستین است بنگر تا به آرامش برسی؛ عشق هست و نیست تورا طلب می کند و به راستی حق با اوست. حکایت عشق من و تو نیز از این قرار است. اگر به وصال کمال برسیم دیگر از عذاب فراق آزرده نخواهیم شد.

بگذار برای لحظه ای از دنیا و مافیها رها شده و به خودمان بپردازیم ؛ بی گمان یکدیگر را خواهیم دید.

آه لحظه هایی هست که حس می کنم سخن گفتن کافی نیست. شاد باش - ای تنها گنج واقعی من بمان - ای همه هستی من!

بدون شک خدا آرامشی به ما ارزانی خواهد داشت که بهترین هدیه است...